vulgata-ps-061.txt

In finem, pro Idithun. Psalmus David.

Nonne Deo subjecta erit anima mea?
ab ipso enim salutare meum.

Nam et ipse Deus meus et salutaris meus;
susceptor meus, non movebor amplius.

Quousque irruitis in hominem?
interficitis universi vos,
tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.

Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere;
cucurri in siti:
ore suo benedicebant,
et corde suo maledicebant.

Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea,
quoniam ab ipso patientia mea:

quia ipse Deus meus et salvator meus,
adjutor meus, non emigrabo.

In Deo salutare meum et gloria mea;
Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.

Sperate in eo, omnis congregatio populi;
effundite coram illo corda vestra:
Deus adjutor noster in æternum.

Verumtamen vani filii hominum,
mendaces filii hominum in stateris,
ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.

Nolite sperare in iniquitate,
et rapinas nolite concupiscere;
divitiæ si affluant, nolite cor apponere.

Semel locutus est Deus;
duo hæc audivi:
quia potestas Dei est,

et tibi, Domine, misericordia:
quia tu reddes unicuique juxta opera sua.